Vasili Makarovitsj Sjoeksjin was een opvallende en veelzijdige figuur in de Sovjetcultuur. Geboren op 25 juli 1929 in het dorp Srostki in de Altaj Kraj, groeide hij op onder moeilijke omstandigheden, waarbij zijn vader werd onderdrukt en zijn moeder hem alleen opvoedde. Door doorzettingsvermogen werd Sjoeksjin een van de meest gerenommeerde schrijvers, regisseurs en acteurs van zijn tijd.

Sjoeksjin betrad de literatuur aan het einde van de jaren 1950 met de publicatie van zijn eerste verhalenbundel, “Dorpelingen”. Zijn werken, gekenmerkt door diepgaande psychologische inzichten en aandacht voor de innerlijke wereld van gewone mensen, waren een openbaring voor Sovjetlezers. Sjoeksjin, afkomstig uit een landelijke omgeving, kende en voelde zijn personages goed, wat zijn proza oprecht en levensecht maakte. Hij richtte zich op de levens van gewone plattelandsmensen, hun problemen, vreugden en verdriet.

Als regisseur boekte Sjoeksjin ook aanzienlijke successen. Zijn films, zoals “Gelukkig-go-lucky” (1972) en “Rode Lijsterbes” (1974), werden klassiekers van de Sovjetcinema. In deze werken onthulde Sjoeksjin zich als een subtiele kunstenaar die in staat was diepe menselijke emoties over te brengen via eenvoudige maar ontroerende verhalen. Zijn cinematografische taal was eenvoudig en toegankelijk, maar gevuld met diepe betekenis.

Sjoeksjin was ook een opmerkelijke acteur, zowel in zijn eigen films als in die van andere regisseurs. Zijn acteerwerk werd altijd gekenmerkt door oprechtheid en authenticiteit, of hij nu een plattelandsman of een complex dramatisch personage speelde.

Het lot was echter niet mild voor Sjoeksjin. Hij stierf op 2 oktober 1974, op 45-jarige leeftijd, tijdens de opnames van “Ze vochten voor hun vaderland”. Ondanks zijn korte leven blijft zijn creatieve nalatenschap de Russische cultuur beïnvloeden. Vasili Sjoeksjin liet een rijk literair en cinematografisch erfgoed na dat nog steeds inspireert en de harten van kijkers en lezers raakt. Zijn werken leren ons om ware helden te zien in gewone mensen en om elk moment van het leven te koesteren.

1. “Hij ruikt niet naar bedwantsen!… Het zijn de bedwantsen die naar cognac ruiken.”
2. – “Wat voor soort geluk is dat?”

– “Het meest gewone: een mens ontdekt elke dag de wereld. Hij weet hoe hij moet lachen, huilen. En hij weet hoe hij moet vergeven. En hij doet het oprecht. Dat is geluk.”

3. ” De moeder besefte dat deze lange man vijandig tegenover haar zoon stond en zweeg. Mijn moeder vond de officier van justitie op het eerste gezicht leuk – hij was attent. Ik luisterde aandachtig naar mijn moeder, ook al sprak ze lang en verwarrend – dat haar zoon, Vitka, goed en vriendelijk was, dat hij nuchter was en geen vlieg kwaad zou doen, dat hoe kon ze nu alleen gelaten worden? Dat het meisje, de bruid, niet op Vitka wacht, dat zo’n meisje met armen en benen wordt opgepakt – een braaf meisje… De aanklager luisterde aandachtig naar alles, speelde met zijn vingers op tafel…”
4. “Er woonde een wetenschapper bij ons—zo’n slimme, intelligente, aardige man, maar hij vergat altijd zijn gulp dicht te doen.”
5. Oh, wat een diepe, pure, wonderbaarlijke schoonheid is dit – een Russisch lied, en zelfs als ze het voelen, begrijpen ze het. Alles zit erin: onze bijzondere sluwheid – vriendelijk, en ons stille verdriet, en onze oprechte eenvoud, en onze onhandige, vertrouwende liefde, en onze kracht – soms boos, soms vriendelijk… En groot geduld, en zwakte, standvastigheid – alles .

Kies het juiste antwoord:

1. Moederhart
2. Rode Lijsterbes
3. Gelukkig-go-lucky
4. De Ljoebavins
5. Rode Lijsterbes