Beste vrienden, vandaag presenteer ik een fragment uit een boek voor volwassen meisjes. Het is een ongelooflijk grappig, soms ontroerend verhaal dat boeit door zijn oprechtheid en unieke kijk op de gebeurtenissen. Het is het verhaal van een jonge vrouw uit Sint-Petersburg over liefde, jaloezie, verraad en breuken. Wie is zij, de nieuwe Russische — een onbereikbare heldin van de glamoureuze wereld of een van ons?
Vanaf vandaag heb ik besloten mijn dagboek voor iedereen te verbergen, omdat:
- Elk dagboek is zeer persoonlijk.
- Vooral het mijne. Ik ben van plan over de liefde te schrijven, want waarover zou ik anders moeten schrijven? Als de liefde gelukkig is, gebeurt er niets interessants.
- Ik ben ook van plan veel te schrijven over ***
- En ik ben ook bang dat iemand erachter komt wat ik hier schrijf, vooral Mura. Ik denk dat het haar niet zou opkomen om mijn dagboek te lezen — het komt tenslotte nooit bij me op om haar schooldagboek te lezen — maar voor de zekerheid verberg ik het toch. Mijn dagboek is niet voor Mura’s slimme neus, maar alleen voor mij. Mijn plan voor dit jaar is:
1) Volledig stoppen met snoep, alleen snoep met thee eten;
2) Echt volwassen en verantwoordelijk worden. Te vaak praat ik met verschillende mensen, terwijl ik denk: “Elke minuut zullen ze zeggen: ‘Ga jij maar even aan de kant, meisje, de volwassenen praten hier.'” Ik vraag me af of dat alleen bij mij gebeurt of ook bij anderen? Of bij iedereen?
In mijn jeugd had ik een groen schriftje met 48 pagina’s om slimme gedachten op te schrijven — niet die van mij.
“Alle gelukkige gezinnen lijken op elkaar…” — dat was de gedachte die daar stond. En ik denk dat Tolstoj ongelijk had.
MIJN FAMILIEGELUK IS NIET ZOALS DAT VAN ANDERE MENSEN.
September.
Rustig gezinsleven.
1 september, maandag, 6:00 uur. Ik denk aan liefde.
Geld is het enige dat me zorgen baart. Het geld ligt in de lade en deze ongecontroleerde lade brandt in mijn handen. Mama zegt dat je snel aan goede dingen went. Helemaal niet waar. Ik had bijvoorbeeld wat tijd nodig om te beseffen dat het geld in de lade nooit minder wordt.
Olga (de meest spirituele van mijn vriendinnen) zei dat ik recht voor haar ogen verander in een nieuwe Rus of zelfs een shopaholic zonder spirituele interesses. Ik vind shopaholic te radicaal. Wat maakt het uit dat ik mijn menselijke vorm verloor tijdens de zomerse uitverkoop — ik kon gewoon niet weerstaan aan sommige heel veel roze dingen. Ook oranje, en groen, plus één zwarte linnen jurk.
En de tas?! Je kunt alles over een persoon te weten komen door te kijken wat er in zijn tas zit. En terwijl ik door de winkel rende met roze spullen, had ik het boek “Psychotherapie in de praktijk” in mijn tas. Ik draag het altijd bij me om me eraan te herinneren dat ik een cultureel mens ben, en ik had ook… nou ja, gewoon een detective. Detectives tellen niet.
In principe dwalen we allemaal in de duisternis van ons onderbewustzijn, maar soms zijn er momenten van verlichting, en dan begrijp je dat jij de enige volwassen bewuste persoon in deze winkel bent, die met droevige wijsheid kijkt naar de onredelijke mensen die stapels broeken, blouses en hoeden naar de kassa slepen. Recht in de paskamer keek ik in het boek en wat vond ik?…
Elena Kolina “Dagboek van een nieuwe Russische – 2. Volwassen Spellen”
