Op 20 september van dit jaar vond een solovoorstelling plaats door Elena Zakharova getiteld “Het Vrouwelijk Lot in de Werken van de Klassieken” op het podium van het Russisch Huis. Het moet gezegd worden dat de actrice geliefd en bekend is in Brussel. Fans van haar talent keken reikhalzend uit naar de voorstelling.
Elena opende het met de verzen van de grote Avar-dichter Rasul Gamzatov, wiens 100e verjaardag in september werd gevierd. De zaal viel stil. Tijdens het gedicht “Mama” brak de stem van de actrice, en tranen welden op in haar ogen, niet alleen bij de actrice, maar ook bij sommige leden van het publiek.
Stil zuchtend, treurend over iets,
En, een traan verbergend in het heldere daglicht:
“Maak je geen zorgen,” zei ik tegen mijn moeder,
“Alles is goed, lieverd, met mij.”
Daarna volgde het ene personage na het andere: Katerina uit “De Storm” en Lydia uit Ostrovsky’s “Dolle Geld.” Elk monoloog werd beleefd door Zakharova, die zich kortstondig in haar heldinnen transformeerde.
“Weiger, er is nog tijd. Het moet wel zo zijn dat je liefde niet erg sterk is aan jouw kant als je me zo gemakkelijk afwijst,” zegt ze scherp en zonder enig beroep.
Na de tragische monologen uit “Romeo en Julia” en de lyrische verzen van Marina Tsvetaeva verschijnt plotseling de sluwe Glafira uit Ostrovsky’s “Wolven en Schapen.” En meteen komt de grap over het slimme rode vossengezicht in gedachten. Lippen rekken zich onwillekeurig uit in een glimlach. Het wordt prachtig gespeeld!
En vervolgens komt “Mashenka” van V. Nabokov. Een herinnering aan een voorbije liefde: aanvankelijk lenteachtig en vreugdevol, en uiteindelijk herfstachtig en melancholisch.
Ahmatova klinkt verscheurd:
“Iemand schreef ooit op,
Dat liefde op aarde bestaat.”
Carmen, uitgevoerd door Zakharova, is niet zomaar een dans; het is een stille voordracht van verzen door middel van bewegingen.
En opnieuw zijn er tragische noten in de monoloog van Nina uit “De Meeuw” van Anton Tsjechov.
Elena verlaat het podium, maar haar stem blijft. Het publiek zwijgt. Het lijkt erop dat de toeschouwers zelfs niet ademen, bang om dit moment te verstoren.
En dan worden de laatste woorden gesproken, en Mata Hari verschijnt op het podium en brengt de voorstelling tot een einde.
En daarna… daarna beantwoordde Elena vragen van het publiek, eerst vanaf het podium, en daarna in de sfeervolle binnenplaats van ons centrum. Ze was lief, gastvrij en glimlachte.
Op de foto staan de vaste bezoekers van het literaire salon.
“Ik kwam voor Elena en droomde ervan om mijn geliefde Tsvetaeva te horen. Kun je je mijn vreugde voorstellen toen ‘Ik herinner me de nacht aan het einde van november!’ klonk. Bedankt voor de organisatie van zo’n prachtig concert!” – bedankt een van de toeschouwers na de voorstelling.
“Ik heb al zo lang geen Gamzatov meer gehoord,” voegt een andere toeschouwer toe. “Je kunt je niet voorstellen wat hij betekende voor onze generatie!”
“En ik liep er gewoon langs,” verklaart een derde onverwachts. “Ik zie mensen naar binnen gaan, in het Russisch praten. Nou, ik besloot binnen te gaan. Dat is wat het betekent om op het juiste moment op de juiste plek te zijn!”
