Op 7 oktober vond er in onze kinderclub een theatervakles plaats. Deze werd gegeven door de actrice en regisseur Olga Markina.
Dit evenement werd al lang verwacht, en daarom was er nogal wat volk aanwezig. Kinderen begonnen ruim voor het begin van het evenement te arriveren, wat een plezier was om te zien.
Voordat de vakles begon, was het inmiddels traditie geworden voor de kleine bezoekers van het Russisch Huis om stoepkrijt te pakken. Hun eerste interactie met elkaar gebeurde door te tekenen op het trottoir.
Op het afgesproken tijdstip nodigde Olga alle kinderen uit in de zaal. Het was niet nodig om twee keer te vragen. En toen begon het allemaal…
De kinderen stampten en klapten, lachten en schreeuwden, en niemand berispte hen ervoor. Vandaag was alles toegestaan, en niet alleen toegestaan, maar zelfs aangemoedigd.
Het begon allemaal met kennismakingen. Ondanks het feit dat sommigen, zoals hierboven vermeld, elkaar al hadden ontmoet, en anderen regelmatige leden waren van onze club, vonden de kennismakingen plaats en het was erg leuk. Herinner je je het verhaal van Oster over hoe Aap, Python, Papegaai en Baby Olifant besloten om elkaar opnieuw te leren kennen? Wel, onze kleine deelnemers ontzegden zich dat plezier niet.
Iedereen vormde een cirkel en een voor een noemden ze hun naam en waar ze het meest van hielden. De volgende deelnemer noemde zijn naam, voorkeur, en de naam en voorkeur van zijn buurman. De derde moest niet alleen zijn buurman onthouden, maar ook de naam en voorkeur van de eerste deelnemer. En zo verder in een cirkel. Je zult het ermee eens zijn dat dergelijke kennismakingen veel leuker zijn dan de gebruikelijke.
Om te voorkomen dat hun tongen lui werden, werd besloten ze ook te laten werken. De volwassenen berispten niet, integendeel, ze glimlachten als de kinderen elkaar hun tongen lieten zien. De kleine tongen keken in verschillende richtingen, verstopten zich achter tanden, piepten tevoorschijn en plaagden elkaar.
De masterclass werd afgesloten met een Russisch volksspel genaamd ‘Rucheek’ (Beek). Herinner je je hoe je dat speelt? Alle kinderen vormen paren en gaan achter elkaar staan, pakken elkaars handen vast en houden hun handen omhoog om een tunnel te creëren. Als iemand zonder partner blijft, wordt hij de leider. Hun taak is om door de lange ‘levende’ gang te lopen en een partner te kiezen. Het nieuwe paar gaat naar het einde van de ‘beek’. Degene wiens vriend door iemand anders is gekozen, moet dan een vervanger vinden, en het is nu zijn beurt om een partner te kiezen.
En natuurlijk speelden ze het telspelletje: ‘Op de gouden veranda zaten ze…’ Wat komt er daarna, herinner je je dat?
