Op 14 december van dit jaar vond het laatste literaire salon plaats. Het was gewijd aan het werk van Lermontov, “Een Held van Onze Tijd.”
Er was veel publiek. Het is verheugend te constateren dat het nieuws over het salon van mond tot mond ging. We hopen dat nieuwkomers ervan genoten hebben en zich naadloos zullen aansluiten bij onze hechte gemeenschap.
Deze keer leidde niet ik, maar een van de deelnemers het salon. Voor dit evenement had Natalia zich met volle verantwoordelijkheid voorbereid.
Ze had materiaal over de dichter zelf voorbereid, een beknopte analyse van de structuur van het werk, discussievragen, een interactief computerspel en een quiz.
De discussie begon, nauwkeuriger gezegd, met de veroordeling van Pechorin voor zijn behandeling van Bela: een jonge Circassische vrouw ontvoerd door Pechorins eigen broer op verzoek van Pechorin. Het meisje interesseerde de held slechts tot hij haar “brak” en haar de zijne maakte. Ondanks zijn kennis van de gebruiken en tradities van de Kaukasus maakte hij een “gehoorzame pop” van haar. Dit scenario wordt tegenwoordig vaak het “Stockholm-syndroom” genoemd: het slachtoffer rechtvaardigt de beul.
“Taman” valt op omdat, hoewel Pechorin het leven van “vreedzame smokkelaars” verstoorde, zij niet onder zijn invloed vielen. Het meisje dat hij wilde verleiden, speelde op zijn ego, en alleen een gelukkig toeval redde hem van de dood.
Het mannelijke perspectief op het werk was zeer interessant. Konstantin merkte op dat alle vrouwen in het werk, figuurlijk gesproken, deel uitmaken van het landschap. Slechts één valt op: Vera.
Lermontov behoort tot de symbolisten. Vera staat voor geloof, het paard voor het leven, het zeil voor een eenzame dwalende ziel, enzovoort.
Wie was Pechorin? Misanthroop? Fatalist? Psychopaat? Sociopaat? Egoïst? Energetische vampier? Hij leefde voor zijn eigen plezier en dacht weinig aan de gebroken levens van degenen die zijn pad kruisten.
Iedereen die Pechorin tegenkwam, ontbeerde enige opvallende eigenschap; ze waren zwak-willig en bleek, gemakkelijk vallend voor zijn trucs en spelend volgens zijn regels. De uitzondering: het meisje uit Taman. Zij was de enige die probeerde Pechorin zelf te vernietigen, niet toegevend aan zijn charmes.
Maxim Maximovitsj, het personage dat ons kennis laat maken met Pechorin, is tegenstrijdig. Aan de ene kant bracht hij veel tijd door in de Kaukasus, wilskrachtig en bekend met de omgang met bergbewoners. Aan de andere kant is hij een oude man die door de onverschilligheid van Pechorin bij hun laatste ontmoeting tot emotioneel trauma is gebracht.
De roman blijft vandaag relevant. Wie is Pechorin in de moderne tijd? Een welgesteld persoon die niet weet hoe hij zich moet vermaken en bezighouden. Er is genoeg geld, maar het wordt niet verstandig besteed, maar om zijn eigen ego te bevredigen, vaak ten koste van anderen.
Tot slot werd ons een spel voorgesteld: raad de held op basis van de beschrijving. We nodigen je uit om mee te spelen.
Никому молодыми казачками, … он никогда не волочился. придать ему вид существа особенного, не способного делиться мыслями и страстями с теми, которых судьба дала ему в не поверял своих душевных и семейных тайн; вина почти вовсе не пил, за товарищи. Была только одна страсть, которой он не таил: страсть к игре.
Он был мал ростом, и худ, и слаб, как ребенок; одна нога была у него короче другой, как у Байрона; в сравнении с туловищем голова его казалась огромна: он стриг волосы под гребенку…. Его маленькие черные глаза, всегда беспокойные, старались проникнуть в ваши мысли. В его одежде заметны были вкус и опрятность; его худощавые, жилистые и маленькие руки красовались в светло-желтых перчатках. Его сюртук, галстук и жилет были постоянно черного цвета.
Он ловок, как бес и похож на дикого барса или кошку. Очень мстительный и упрямый. Торгует баранами и медом…
Правду сказать, рожа у него была самая разбойничья: маленький, сухой, широкоплечий… Бешмет всегда изорванный, в заплатках, а оружие в серебре…
КАЗБИЧ
ВУЛИЧ
ВЕРНЕР
…На ней было закрытое платье, легкая шелковая косынка вилась вокруг ее гибкой шеи. Ботинки стягивали у щиколотки ее сухощавую ножку так мило, что даже не посвященный в таинства красоты непременно бы ахнул, хотя от удивления. Ее легкая, но благородная походка имела в себе что-то девственное, ускользающее от определения, но понятное взору…
…она была хороша: высокая, тоненькая…
Она так похорошела, что чудо; с лица и с рук сошел загар, румянец разыгрался на щеках… что за глаза! они так и сверкали, будто два угля…
…очень хорошенькая, но очень, кажется, больная… Не встретили ль вы ее у колодца? – она среднего роста, блондинка, с правильными чертами, цвет лица чахоточный, а на правой щеке черная родинка: ее лицо меня поразило своей выразительностью…
БЭЛА
МЕРИ
ВЕРА
Het volgende literaire salon staat gepland voor januari. Het thema: poëzie die je hart heeft geraakt. Bereid je voor op voordrachten!
